Yamuk Çiviler

 

Kalemi bastıra bastıra yazıyordu. Hırsından akan göz yaşlarını tutamadı. Birkaç damlası sayfaya damladı. Bu sefer silerken perişan etti kağıdı. Buna daha da çok sinirlendi.

"Herşey mi kötü olur ya.. Herşey mi?! " Bir yandan söyleniyordu bir yandan önündeki defterine bakıyordu. Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. İçinde dolup taşmak üzere birşeyler var gibi.. Sandalyesinde bir müddet oturdu. Ne yapacağını da düşünmüyordu. Aslında hiç birşey düşünmüyor, düşünemiyordu.

Masasını o dağınıklığıyla bıraktı. Biraz temiz hava iyi gelir diye düşündü ve balkona çıktı. Demirlere dayanmış etrafı seyrediyordu. Açık hava biraz iyi gelmişti sanki. Az önceki öfkesi biraz olsun dinmişti.

Nicedir ara ara seyrettiği inşaat epeyce ilerlemişti. Ustalar mola vermişti.Lahmacunlar yenmiş, bardaklarında kalan son ayranla molalarının son dakikalarını denkleştiriyorlardı. Gözü birçoğuna alışmıştı. Kimi başından beri oradaydı kimi çoktan ayrılmıştı. Yeni gelenler de çok olmuştu. Zaten "iyi ustayı ara da bulasın" zamanlarıydı.

Gözünü çevrede gezdirirken inşastın avlusunda birine takıldı. Giriş katın beton zeminine oturmuş önüne aldığı çivileri istifliyordu. Yamuk olanları kemeriyle düzeltiyor, sonra belindeki çantanın içine atıyordu. Bir inşaatta harcanan çivi sayısını düşününce bu yaptığı saçma geldi ona. Ne diye düzeltirsin ki? "Zaman buna harcanır mı?.. " diye geçiriyordu içinden. Sonra bir çivi meselesine bu kadar takılanın kendisi olduğınu farkedince kendine güldü. Sinirlerim bozuldu diye düşündü. Ama gözlerini alamıyordu o sahneden. Titizlikle çalışan o usta'dan. İşte yine bir çivi çıkardı. Yamuk mu yamuk bir çiviydi bu. Bir vuruşta düzeltti adam ve cebine koydu. Şimdi yeni bir tane daha.. Nereye varacaktı bu işin sonu acaba? Ya da ne kadar daha sürecekti? Herşey bir yana o neden bu kadar takılmıştı bu konuya?.. Yine derin bir nefes.. Çektiği sıkıntıları aklına geldi. "En azından benim için sıkıntı" diyordu içinden. "Benim açımdan, benim gözümden.. " Bir ortak payda bulmaya çalışır gibiydi zihni. Adam elinde keseri kaldırdı ve başka bir çivinin ortasına vurdu. Neden yamulmuştu o çivi? Ne zaman? Nasıl olmuştu da fark edilmişti?..

"Saçmalama konusunda ısrarcıyım sanırım" dedi. Sandalyenin birine oturdu. Gözlerini boşluğa dikti. Adam yine kemeriyle bir çiviye vurdu. Bizimki gözlerini kapattı. Nerede başlamıştı diye bir soru belirdi zihninde. Nerede ve ne zaman?.. İpin ucu nerede kaçmıştı elinden?.. Onunla konuşmaktan keyif almıştım acaba o zaman mıydı? Beraber birkaç gün üst üste buluşmuştuk belki o zaman.. İçini çekti. İşlerin sarpa sarpmasıyla onun ne ilgisi olabilirdi ki?.. Hayatına gireli bir yıl olmamışken üstelik.

Keserin sesi soruları böldü. "Durmayacak bu adam" diye söylenerek ayağa kalktı ama gözleri yine ona takıldı. Adam elinde tuttuğu bir nesneyi güneşe tutarak inceledi. Ne olduğunu tam anlayamadı ama adam onu gömlek cebine koydu. "Onunla olmaktan alfığım keyfi başka neyden aldım ki?" Haliyle onunla görüşmek için bahaneler üretmek, işten erken çıkmak, güne onunla başlamak ve onunla bitirmek, mesajını bekler olmak, onla ilgili hayallere dalmak.. Tüm bunların arasında kendi hayatındaki olaylara ilgisinin azalmış olmasını farketmemişti haliyle. İşindeki denetimi zayıflamış, müşterilerileriyle ilişkisi eskisine nazaran bir hayli soğuk ilerliyordu. Yakın arkadaşlarını arayıp sormaz olmuştu. Hatta bu yüzden herşeyden en son haber alan da o oldu bir süre.. Birşeyler olmuş ve biri dışında herkes zamanın gerisinde kalmıştı. Şimdiyse heryerden gıcırtı sesleri geliyordu kulağına. İskeleyi tutan çiviler gevşemişti çünkü. Adam keseri kaldırıp yine yamuk bir çiviye vurarak düzeltti. Sonra onu cebine attı. Ardından yerinden doğruldu ve beton kalıpların olduğu tarafa doğru yürüyüp gitti.

“Zaman da kısıtlı...” dedi içinden. “Yamulttuğum çivileri düzeltmem gerek...”