Canımı Sıkma

    Cama düşen yağmur damlalarına bakakalmıştı. “Ne kurak bir sene” diye geçirdi içinden. Sonbahar bitiyordu ve bunlar şehre düşen ilk yağmur damlalarıydı. Çalan korna sesiyle irkildi, önündeki aracın ilerlediğini fark etmemişti. Tıpkı ömrünün geçip gittiğini fark etmediği gibi. Canı sıkıldı ve sigarasını yaktı. Camı biraz araladı, yağmurun içeri giremeyeceği kadar. Ne de olsa kıymetliydi arabası. Su lekesi olurdu sonra kapı döşemelerinde. Daha borcu bitmemişti, yirmi aydır ödüyordu. Her canı sıkıldığında yaptığı gibi telefonunu aldı. Tam birisini arayacaktı ki telefon çaldı.  Konuşmayı severdi, en ince ayrıntısına kadar anlatır da anlatırdı. Arayan kızıydı, “Ne var kızım?” diye açtı. Kızı da kendisi gibi konuşmayı, anlatmayı severdi. Ara tatilde onu kar tatiline götüreceğine söz vermişti. Fakat şimdi hiç zamanı değildi.  “Hayır, otelde yer yokmuş. Israr etme işte, ne yapayım. Zaten saatlerdir trafikteyim, bir de sen canımı sıkma.” diye tersledi ve kapattı telefonu.

    Bu tutmadığı ilk sözü değildi. Kendisi de kızı da bu duruma alışıktı. Çocuk işte, her seferinde babasının bu vaatlerine inanıyordu. İlgiye ihtiyaç duyduğunda kızının ilgisini alabilmek için yaptığı şeydi. Yalnız hissettiğinde kızını arar, kendisinde kalmasını isterdi. On dört yıllık evliliğini daha fazla yürütememişti. Fakat suç eviyle ilgilenmeyen karısındaydı. Çok çalışıyor, evini, kocasını, kızını ihmal ediyordu.

    Sonunda eve varabilmişti Ercan, karnı acıkmıştı. Buzdolabını açtı, kahvaltılık bir şeyler atıştıracaktı. Sonra vazgeçti, dışarıdan bir şeyler söyledi. “Sakın geç kalmasın ve soğumadan getirin” diye de tembih etti. Takılırdı böyle şeylere, geri gönderirdi. Balkona çıktı, sigarasını yaktı, telefonda vakit geçirmeye başladı. Satılık araç ilanlarına kaldığı yerden bakmaya devam etti.  Artık bir an önce arabasını satmalıydı. Dört ay önce durduk yerde, park halindeyken çarpmışlardı. Üç ayda tamirden zar zor geri alabilmişti. Soğumuştu artık çok severek aldığı arabasından. Oysa daha borcu bile bitmemişti. 

    Hep aksilikler zaten onu bulurdu. Son zamanlarda işyerinde de sorunları vardı. Yaptığı bir hata yüzünden vergi denetimine girmişler, patronuyla arası bozulmuştu. Yılların muhasebeciydi, nasıl yapabilmişti bu hatayı? Ona göre asıl suç patrondaydı, çok aceleye getirmişti. Şimdi işini kaybetme tehlikesi de vardı.

    Telefona gelen çağrı ile hiddetlendi. Arayan eski karısıydı, yine ne istiyordu? Nafakayı ve kızının diğer masraflarını ödemesi gerekiyordu. “Neden arıyorsun ki, göndereceğiz dedik ya. Sadece şu an elim biraz sıkışık. Arabaya çok masraf ettim, bilmiyor musun? Bir de sen canımı sıkma.” diye çıkıştı. Sindirirdi zaten karşısındakini, hele gücünün yettiği ise ağzını açtırmazdı.

    Çalan kapıya gitti, “Nerede kaldın, soğutmadan getirin demiştik.” Paketi açtı, çokta soğumamıştı ama ağzının tadı kalmamıştı ki. Söylene söylene yemeğini yemeye başladı.  Kızı, eski karısı, arabası, işi… Hayatındaki hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Artık hayatı çok çekilmez olmuştu. Bütün bunların verdiği can sıkıntısıyla daha fazla sigara içiyordu. Telefonda da daha fazla vakit geçiriyordu.  Ne de olsa bir süreliğine unutturuyordu. Buna rağmen problemlerini ortadan kaldırmadığının da farkındaydı. Çok sevdiği çocukluk arkadaşının söyledikleri aklına geldi. “Başkalarını suçlayarak işin içinden çıkamazsın. İnsanın asıl aynadaki kişiyle yüzleşmesi lazım.”

Onunla da görüşmüyordu dört beş aydır.  Katıldığı eğitimde öğrendiği şeylerden bahsetmişti. Duydukları pek işine gelmemişti ama işin içinden de çıkamıyordu. Hayatının çekilmez olduğunu, bu ülkeden gitmesi gerektiğini düşünüyordu. Kimsenin onu kırmızı halılarla karşılamayacağının da farkındaydı. Yeniden bir hayat kurma, sıfırdan tekrar başlamak…

Aynı şeyleri tekrar tekrar yaşamakta istemiyordu. Bu koca şehre geldiğinde de sıfırdan başlamıştı her şeye. Çözüm neredeydi peki? Aklında deli sorular, aradı Muhsin’i. Muhsin pek konuşkan değildi. Kesik kesik kısa cevaplar verdi Ercan’a. Onu bir tanıtım seminerine davet etti. “Oğlum bak beni boş işlerle uğraştırma. Bir de sen canımı sıkma” diye çıkıştı. Biraz nazlanıyor, ayak sürüyor, bir yandan da duyduğu birkaç cümle ilgisini çekiyordu;

            “Sen değişirsen, Dünya değişir.”