Kas Hafızası

 

“Yarın sabah altıda  salonda görüşürüz.”

Elidne çatalı, üstünde şampiyonluk pastasından aldığı nefis dilimiyle hocasına bakakalmıştı. “Bunca yorgunluğun ardından, üstüne de galibiyeti elde etmişken şimdi yine sabahın köründe antrenmana mı gideceğim?” diye düşünüyordu.

O bunları düşünürken hocasının etrafı diğer konuklarla dolmuştu. Sorular soruluyor, hocası da hepsine dikkatle cevap veriyordu. Arkadaşının yanında geldiğini çok sonra farketti:

“Ne o? Dalıp gitmişsin şampiyon..” Doğru şampiyon olmuştu ama.. Pek de bunun hazzını süremeyeceğe benziyordu. Çok da kulak asmamak istedi. Öyle ya belki de şaka yapmıştı.

Arkadaşlarıyla hoş beş edip artık yavaş yavaş çıkmaya hazırlanıyordu. Hocasıyla beraber fotoğraf almak isteyenler onlardan son bir poz isteyince kıramadılar tabii. Pozlar verildi, fotoğraflar çekildi. Hocası elini omzuna koyup “sabah görüşürüz” derken bir çıkış yapmak istediğini anlarcasına gözlerini kocaman yaparak susmasını işaret etti. Bütün planları altüst olmuştu. Kendine güzel bir tatil, ya da sağlam bir uyku belki biraz tembellik etme hakkı olduğunu düşünüyordu. Ama bu hayalleri çok çabuk solmuştu.

Sabah rutini olduğu üzere beş buçukta kalkıp hazırlanıp çıkmıştı. Evdekiler de bu duruma bir anlam verememişti. Yol boyu hocasına atıp tutuyordu. Söylene söylene salona geldi. Hocasının ondan daha önce geldiğini görünce biraz şaşırdı.

Salonda eski şampiyonların fotoğraflarının asılı olduğu duvarın önünde dikilmiş, elindeki bardaktan çay içerken gözleriyle o resimleri tarıyordu. Kolundaki saate baktıktan sonra “aferin.. aferin..” dedi. Bizimki birşey demeden soyunma odalarına doğru yürümeye başlamıştı ki hocası “gel hele” diyerek yanına çağırdı.

“bu resimlerde ne görüyorsun?” diye sordu. Beklemediği bu soruya ilk aklına geleni söyledi “şampiyonları görüyorum..” İçindeki ses ise “zaten sabahın köründe diktin buraya, bi dinlenmeye bile fırsat vermedin. Kalktık geldik şimdi yıllardır burada duran fotoğraflarda ne görüyorum diye soruyorsun” diye avaz avaz bağırıyordu.

“Bak dedi” eliyle işaret ederek. “Ben burada kazanmanın da kaybetmenin de ötesinde birşey görüyorum” Merklanmıştı. Kazanmak ve kaybetmenin ötesinde ne olabilirdi ki? “ seni minderde paçavraya da çevirseler, yok sen o minderde geleni devirsen de bundan daha önemlisi var.”

“nedir hocam?” akşamdan beri sinir katsayısını arttıran adam yine hocası olmuştu.

“antrenmana dönüş hızı tabii ki de” dedi. “Sprocuyu başarıya götürenstratejiler, yollar vardır. Ama yeri gelir o yollar bazen sarp yokuş olur, bazen viyadüklere döner.. O viyadükleri taşıyan da kolonlar vardır. Yani kas hafızası. O kasların inşası tam bir niyetle başlar. İdmanlarla gelişir, süreklilik kazanır. İdmanlarla korunur..” Bu ana kadar hocasından duyduğu en önemli stratejilerdi. “Şimdi söyle bana büyük bir şampiyonluk ya da büyük bir hezimet o yoldan çıkaramıyorsa, sonuç ne olursa olsun o kişi senin gibi sabah yine antrenmanına gelebiliyorsa.. Şimdi bu insanı yolundan ne çevirebilir?”